بارقه‌هایی بر ورق پاره‌های مجازی

به نام او که تنها اوست

اولین بار که مُردم ته یه دره دفن شده بودم.

همه جا تاریک بود تا اینکه خورشید یواش‌یواش خودش رو نشون ‏داد. نسیم که اون حوالی پرسه می‏‌زد منو دید و روی تنم دستی کشید و بیدارم کرد. هنوز ته دره بودم و کور. گرمای انگشت‎های خورشید رو روی پوستم حس می‌کردم. مُشتم سفت شده بود، به زور انگشت‎هامو از هم باز کردم. چندتا دونه کف دستم بود؛ از مهمونی شب گذشته. قورتشون دادم. دونه‌ها رفتن پی رَحِمم… هوا چرا داشت سرد می‌‏شد؟ خورشید کجا غیبش زده بود؟ صدای رعد و برق رو شنیدم که یکهو منو ترسوند. گوش‌ه‏ای از لباس آفتاب رو دیدم؛ پشت ابرها غرق معشوقش بود، بی‎خبر از این‎که نم نم بارون خبر از طوفان می‎داد. من هنور ته دره بودم. بارون تندتر و تندتر می‎شد. قطرات بارون خودشون رو می‏‌کوبیدن به دل زمینی که من هم جزئی از اون شده بودم. آب‌ جمع ‌شده بود تو چاله‎های کوچیک و داشت تو بستر رودخونه جریان می‌‏گرفت. من هم اونجا بودم، توی بستر و بارون چه وحشیانه وارد بدنم می‌شد… منِ مُردهِ، پر شده بودم از حیات! ابرها که به یکباره از خود بی‎خود شده بودن، بعد از این بارش طوفانی، خالی از هرچی مایع حیات، بی‌صدا و یکهو از بالای سر دره راهشون رو گرفتن و رفتن به سرزمین‎های دورتر. دونه‌ها شروع کرده بودن به جوونه زدن از پیِ رحمم… آفتاب هم خسته از دیدار معشوق داشت می‌‏رفت پشت کوه‎ها تا یه دل سیر بخوابه. این بار شب بود که بی‌صدا خزیده بود توی بسترم اما من کور بودم و نمی‏‌دیدم. جوونه‌ها داشتن آروم آروم از توی سوراخ گوش‌هام، بینی‌م، دهنم و…  بیرون می‎زدن و با گذر هر لحظه تبدیل می‎شدن به درخت‌های تنومند بی‌بار. اما چشم‌هام از توی چشم‌هام دوتا جوونه‎ی درخت سیب بیرون زده بود. ریشه‎هاشون رو توی قلبم فرو کرده‎ بودن و بار سیبشون رو تو دل آسمون؛ سرخ بودن و ممنوعه. عمری گذشت تا اینکه از دور صدای خوش‎وبش آشنایی رو ‎شنیدم؛ صدای آدم‎ها، زنده‎ها. یادم اومدم که من هم روزی آدمی بودم، زنده تو روشنایی روز و تاریکی شب. بالاخره آدم‎ها اومده بودن سراغ من اما نه… اومده بودن سراغ سیب‎های من. بی هیچ خیالی سیب‌هام رو چیدن؛ یکی یکی… واسه مهمونی فردا شبشون و بدون هیچ کلامی با سبدی از روح من رفتند پی زندگیشون.

لیلا کوت آبادی