آتشی از درونم شعله می‌کشد تا عمق چشمانم گرمِ گرمَم. نورش، حرارتش و گرمای وجودش را حس می‌کنم. ریشه دارد این حس به قلبم، تنه می‌زند به ذهنم و شاخ و برگ می‌دهد به روحم… گرم می‌شوم، سبز می‌شوم و آرام. در اعماق حیاتم آتشی بر پاست از شوق و ذوق و احساسم که من چو ستاره ای در اوج می‌درخشم و به فراتر از اوج آرام می‌گیرم.
لیلا کوت آبادی